I går publiserte eg og Diana vårt prosjekt om den ekte kvinna,
der me ville hylla det naturlege, og bidra til å gi både dei deltakande
og andre som ser bileta eit lite inntrykk av at normalen for kvar og ein er unik.
Å ha dårleg sjølvbilete er eit sørgeleg kapittel, som slår ut som både
sjølvskading, spiseforstyrringar, at ein vegrar seg for å gå ut av døra
utan sminke, eller som meg - ein vegrar seg for å gå i offentlege bad
fordi ein ikkje vil visa seg utan kle. Eg meiner media og kjendis-Noreg og -verda
har mykje av skulda for eit aukande problem med dårleg sjølvbilete,
og vårt prosjekt var ein dråpe i havet for å visa at ein er vakker uansett
kva fasong kroppen har, uansett små eller store pupper, brystreduksjon eller implantat.
Me har alle våre greier, og i staden for å skula på kvarandre, må me bli flinkare å fortella
kvarandre at det er heilt ok å vera unik. Både i utsjånad, personlegdom,
stil og med den baggasjen ein kvar må ha. Unikt er faktisk heilt unikt!
*
Då dette prosjektet vart mat for lokalavisene kom ordet KVINNEKAMP med i tittelen.
Straks dette omgrepet vart plassert ved mitt namn, føler eg at det er heilt på sin
plass å gi rom til det som bør og skal vera fokus for denne dagen.
Sjølv om eg er 100% FOR at alle - både kvinner og menn - unge og gamle,
skal ha rett til å kjenna seg nøgd i sin eigen kropp, betyr ordet KVINNEKAMP
mykje meir for meg enn retten til å ha eit godt sjølvbilete.
KVINNEKAMP er retten til å få utdanning og jobb. Retten til å bestemma over sitt eige liv.
Retten til å bestemma sjølv med kven og kva tid ein skal gifta seg. Retten til å ha eit naturleg
og vel fungerande underliv. Retten til å kle seg i det ein ønsker. Retten til å gå utanføre døra.
Retten til å leva utan frykt for å trø feil og i verste fall bli myrda av sine eigne.
Retten til å vera barn når ein er ung. Retten til å vera kvinne.
*
Hadde eg hatt moglegheita til å gjera alt eg ville, skulle eg nok kjempa
meir for desse rettigheitene som eg meiner skal ha den største plassen i KVINNEKAMPEN.
Både i Noreg og i verda. Eg ville gjerne teke opp den kampen med fotokamera.
Sidan eg ikkje er i ein slik situasjon at eg vil reisa frå mine born og familie
nett no i livet for å faktisk gjera dette, betyr ikkje det at eg ikkje vil gjera noko.
Alle kan gjera noko - ingen kan gjera alt.
Men det er fantastiske fotografar som reiser rundt og fortel desse naudsynte
historiane per i dag. Eg respekterer dei så inderleg. Og dei får hjarta mitt til å blø.
Så når eg ser namnet mitt ved sida av omgrepet KVINNEKAMP,
ser eg det som heilt naudsynt å visa kva det ordet betyr for meg.
Her er nokre prosjekt og historier som fortel meir om kva
KVINNEKAMPEN skal og må dreia seg om.
Sjå gjennom bileta. Kjenn på alle dei kjenslene som dukkar opp.
Kvinnedagen må me gripa. KVINNEKAMPEN må me kjempa.
*
 |
| The remains of the ritual. © Meeri Koutaniemi |
Den finske fotografen Meeri Koutaniemi har dokumentert omskjæring hos Masai-folket i Kenya.
Omskjæring er ulovleg der, men er framleis praktisert.
WHO anslår at det er omlag 140 millionar lemlesta kvinner i verda.
Tradisjonen for omskjæring er framleis praktisert
i 29 land verda over, og stammar frå ideen om at kvinners kjønnsdelar er
ureine, og dermed skal ikkje kvinner ha rett til seksuell nytelse.
*
 |
| Foto: Pieter Ten Hoopen |
Den svenske fotografen Pieter Ten Hoopen jobbar for Plan Sverige,
og dokumenterer mykje elendighet og kvardagar fjernt frå mange av oss sin kvardag.
Mellom anna held han i desse dagar på å jobba med ein serie med barnemødre og deira små babyar.
Her er 15 år gamle Janet som ser på sonen sin som tar ein kvil.
Les meir her om korleis du kan hjelpa jenter via Plan-Norge her;
*
 |
| Foto: Asghar Khamseh |
I Iran er det i følgje statistikkar eit aukande problem med syrekasting.
Eit horribelt og valdeleg angrep mot kvinner og born spesielt -
med ideen om tortur og vanskjøting som motiv. Vanlege grunnar for
denne grusame handlinga er ofte utført som hevn, på grunn av ønske om skilsmisse
eller fordi ein seier nei til eit frieri, eller familiære konfliktar og usemje.
Resten av livet (dersom dei overlever) må offera leva i skam og med store smerter.
Foto: Asghar Khamseh
*
Smita Sharma er ein indisk fotograf som jobbar med å fortelja historiene til
overlevande voldtektsoffer i heimlandet hennar, India. Dei som vert valdtekne
vert skamlagt, utestengt, torturert og trua for å ikkje fortelja om overgrepet,
og den skuldige går fri.
Støtt arbeidet hennar her;
https://www.kickstarter.com/projects/1069805359/stories-of-rape-and-sexual-violence-in-india
Støtt arbeidet hennar her;
https://www.kickstarter.com/projects/1069805359/stories-of-rape-and-sexual-violence-in-india
*
Dette er berre nokre få - veldig få - av historiene som gir meg
blodsmak i kjeften og som gjer KVINNEKAMPEN viktig for meg.
Eg vil ikkje slutta å bry meg. Heller ikkje å gjera små eller større prosjekt
for å fremja kvinners rettighetar. Det er livsviktig. Kanskje ikkje for meg,
men for mange millionar av kvinner.
*
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar