Meir, meir, meir.

I går hadde eg meg ein dag med

bilderedigering. Omtrent ingenting anna

på tapetet. Veldig ok.

Eg fann fram ein del bilete, 

og føler sjølv at eg har gjort nokre riktige 

beskjæringar og justeringar på desse. 

Liker godt kontrastar i bileta mine. Som det over. 

Ei einsleg due - dei var stort sett fleire saman, 

og det var  m a n g e  duer i Nice - sat i dette vindauga,

vakker - omgitt av rust og slitt treverk. 

Den sat heilt i ro, kikka på meg når eg stoppa opp,

og lot meg gjera mitt.

Dei strame linjene i gitteret og treverket 

mot den hjarterunde forma til dua.

...need I say more...

Og kva med dei blå-grå fargane 

i treverket - mot det rustgule jernet? 

Elskar kontrastar!

*

Dette biletet er teke i ei av kyrkjene i gamlebyen - La Micéricorde. 

Me var på vandring utan mål og meining, og slumpa over denne.

For det første gjer slike utsmykkingar meg heilt paff. 

Her snakkar ein kunsthandverk.

Men så sit det nokre sjeler på benkane. 

I total stillhet - ein slik stillhet som vert

overveldande i eit så enormt og fantastisk bygg.

(Det er nok ikkje enormt i mange sin målestokk, men 

enormt nok til å romma uendeleg mykje stillhet og 

samstundes så enormt mykje bøn, rop om hjelp, tilbeding og trøyst)

Og desse menneska sit der, i lyset frå inngongsdøra. 

Eg veit ikkje kva dei ber om, men det var litt magisk.

Kanskje dei berre ser på kunsten, slik eg gjorde.

*

Så var det resten av gamlebyen. 

Den fargerike kroken av Nice,

både i arkitektur og innhald.

Veggane var kledd i gultonar 

og kle som hang til tørk i brisen. 

Gatene var fulle av 

nydelige små cafear,

lokale menneske på veg

til markedet for å gjera 

innkjøp til dagens middag,

turistar med kamera hengande

i beltet, rundt halsen eller 

over skuldera (moi!).

Ungdommar som levde livet til fulle 

med seriøse french kisses.

Eldre ektepar, hand i hand.

Alt svøpt inn i desse livlige, gledesspreiande

gultonane. Glade rop frå iskrembarane. 

Kyrkjeklokkene som ringte til halv og heil time

var som eit klyp i armen. Det var ikkje ein draum. 

*

Når ein kom ut av gamlebyen havna ein lett på

Promenade des Anglais, langs rekkverket for å berre

kikka utover havet. Middelhavet er ein fryd. 

*

Det er nok fleire med meg som tykkjer det, 

for stranda var full av badeløver, hundeeigarar,

born og tenåringar i vill leik, solslikkeberter og

eitt og anna kjærestepar her og.

Denne dama fanga mi merksemd, der ho sto

med si gule strandveske, og kikka utover havet. 

Ho stod slik ei god stund, 

eg veit ikkje om ho la seg til.

*

Og utsikten? Fantastisk frå alle kantar. 

Til alle døgnets tider.

*

© Jorun Larsen